شكّى نيست كه ذات مقدّس خداوند - عزّ اسمه - »مستجمع جميع صفات كماليّه« يعنى داراى همه صفات كمال است و هر گونه برترى و حُسن و كمالى كه تصوّر شود به نحو هر چه تمامتر و با عينيّت و بساطت، در ذات او موجود است. كلمه »اللَّه« اسمى است براى چنين ذاتى كه مستجمع جميع صفات كماليّه است. بنابراين او »مطلق كمال« و بلكه »كمال مطلق« است.
دليل اين سخن نيز بديهى است، زيرا كليّه كمالات در جهان هستى از او سرچشمه مىگيرد پس او بايد به نحو اتمّ و اكمل و با عينيّت و بساطت، »مطلق كمال« و »كمال مطلق« باشد. ذاتى كه خود كمالى نداشته باشد نمىتواند به ديگران آن كمال را اعطاء كند:
ذات نايافته از هستى بخش
كى تواند كه شود هستى بخش
خداوند مىفرمايد :
»وَلِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها«.
] - اعراف / 180. [
»براى خدا نامهاى نيك است پس خدا را با آن نامها بخوانيد«.